Ma trener za sobą ciekawą sportową przeszłość. Mało kto pewnie o niej wie. Całe życie był Pan związany z Pogonią Lębork. Jak to się zaczęło?

- Mój rocznik to 1966. Jako czynny zawodnik grałem w Pogoni od 1977 do 1990. Pierwszym moim trenerem był Adam Pancerzyński. W seniorach debiutowałem w 1981 roku. Dwa miesiące brakowało mi wtedy do 15 roku życia, czyli bardzo wcześnie. To było w Kępicach na meczu z Garbarnią. Kiedyś było tak, że juniorzy starsi jeździli z seniorami na mecze. To był jeden z ostatnich meczów w sezonie, pod koniec maja. Wejście było mocne bo strzeliłem w tym spotkaniu 2 bramki. Trenerem był wtedy Józef Przysiażnik. Mogę dopowiedzieć anegdotkę, że trener Przysiażnik robił statystyki, oceniał każdego zawodnika w starej szkolnej skali 2-5. Ja za ten mecz dostałem ocenę 5 i na podsumowaniu zostałem najlepszym zawodnikiem seniorów w sezonie, bo miałem za ten jedyny swój mecz średnią 5, czyli najwyższą w drużynie. Dziwne to było, ale sympatyczne na pewno. Z reguły byłem najmłodszym zawodnikiem w drużynie, grałem ze starszymi. Pogoń Lębork to mój jedyny Klub w którym grałem. Kilkukrotnie chciał mnie podkupić Gryf Słupsk, ale nie uległem. Tak miało być.

To może powspominajmy te historie z przeszłości?

- Gdy zaczynałem grać w piłkę główne boisko było w remoncie. Graliśmy wtedy na boisku szkoły „ogólniaka” przy Piotra Skargi. Przebieraliśmy sięna terenie zakładu ZWAR. Boisko od ZWAR-u przedzielały tory kolejowe ze szlabanami, często były one zamknięte i to na wiele minut. Z tego powodu opóźniały się mecze czy treningi, czasem przebiegaliśmy przez tory narażając się na mandaty. Miło wspominam obozy piłkarskie. Kilka razy byliśmy w Łebie, ale jeździliśmy też na Mazury czy do Tarnowa. Dwukrotnie byliśmy w Żegiestowie w Małopolsce. Boisko znajdowało się na granicznej z Czechosłowacją rzece Poprad. Pamiętam jak po mocnym kopnięciu piłka przeleciała na drugą stronę rzeki. Nikt nie odważył się nielegalnie przekroczyć granicy… Taka piłka była wtedy wiele warta. Miło wspominam prezesów: Jerzego Radziejewskiego, Kazimierza Adamczyka czy wieloletniego kierownika Jerzego Urbana.

Wiesław Krefft grał nie tylko w klubie, ale też w reprezentacji Makroregionu, czyli dzisiejszej Kadrze Województwa...

- Tak, dobre występy na boisku zaowocowały powołaniami do Makroregionu koszalińsko-słupskiego. Naszym trenerem w kadrze był Jan Krzysztofowicz. Dobrze nam szło. Graliśmy półfinały w Malborku. Jeden mecz wygraliśmy, jeden przegraliśmy. W Malborku spałem w pokoju z Jarosławem Giszką. Starsi kibice pamiętają go z Wisły Kraków. Grał tam 14 lat w tym 8 lat jako kapitan Białej Gwiazdy. Rok starszy ode mnie, urodził się w Słupsku, niestety zmarł w 2010 roku.

To prawda, że otarł się trener o młodzieżową Reprezentację Polski?

- Czy się otarłem? Można tak powiedzieć… Na meczu Makroregionu z reprezentacją Gdańska wypadłem dobrze i nieżyjący już trener młodzieżowej Reprezentacji Polski Waldemar Obrębski zapowiedział mi powołanie do Kadry Polski U-17. Niestety odniosłem w tym meczu kontuzję stawu skokowego a leczenie trwało dłużej niż na początku się wydawało. Trener Obrębski niedługo później tragicznie zginął w wypadku w Australii i to powołanie do młodzieżowej kadry się rozmyło. Można teraz dywagować jak by się to potoczyło gdyby nie kontuzja.

Kogo Pan pamięta w dawnej Pogoni?

- W Pogoni grałem kolejno u trenerów Andrzeja Małeckiego – tu kilkukrotnie, czy pół roku u trenera Aleksandra Komasy. Tu się chwile zatrzymam, bo to ciekawa postać. Wymyślił on taki trening - ćwiczenie, Waldek Walkusz to pewnie pamięta, że w trakcie tego ćwiczenia musiała paść bramka. Skomplikowane zadanie, nam to nie wychodziło. Graliśmy tak ponad 4 godziny, było już ciemno a my dalej to ćwiczyliśmy. Trenera Kolasę można teraz spotkać na obiektach Gedanii Gdańsk. Moim trenerem był także Edward Jadeszko. Z zawodników z którymi grałem, część z nich pojawia się na naszym stadionie, wymienię Waldemara Walkusza, Edwarda Jadeszko, Ryszarda Tratto, Czarka Cichockiego, Piotrka Abrahama, Andrzeja Kaufmanna, Stasia Pokucia, Wieśka Pisarskiego, Krzyśka Murzyna, a z młodszych Romana Rubaja, Andrzeja Piechowskiego, Marka Telegę, Jacka Rycherta, Darka Szymańskiego czy Andrzeja Skrzypczaka. Właśnie z Andrzejem Skrzypczakiem, który był bramkarzem razem powoływani byliśmy do Kadry Województwa. Jego syn Michał także później bronił w Pogoni.

Sukcesy?

- Pakę mieliśmy fajną. Takim moim sukcesem był mecz Pucharu Polski z Gryfem Słupsk, którzy wtedy spadł z 2 ligi. To był rok 1985 lub 1986. Na boisku było 2:2 a w karnych wygraliśmy 10-9. Na meczu było ponad 2 tysiące ludzi. Takich rzeczy się nie zapomina.

Piłkarska przygoda zakończyła się dość wcześnie…

- Niestety w najlepszym wieku dla piłkarza musiałem zawiesić buty na kołku. Miałem wtedy 22 lata i obowiązki rodzinno-zawodowe. Moja praca polegała na jeżdżeniu cały tydzień po Polsce co uniemożliwiało mi treningi. Mimo namowom wybrałem pracę, kompromisów nie znoszę. Nie chciałem trenować czy grać na pół gwizdka. Z bólem serca to zrobiłem, po wojsku miałem taką działalność, że nie mogłem się z niej wycofać. Oczywiście interesowałem się cały czas tym co się na Pogoni działo.

No właśnie. Pasję tą obserwujemy do dzisiaj. Trener wraz z rodziną, żoną Jolantą, wnukami jest praktycznie na każdym meczu czy sparingu. Czym Pogoń jest w życiu Wiesława Kreffta?

Piłkarskie marzenia?

- Chcę spokojnie pracować jako trener i czerpać z tego radość. Będzie ona tym większa im większe sukcesy odnosić będą moi zawodnicy. Tylko tyle.

Dziękujemy za rozmowę.